Çalışanları temsil eden sendika, Cumartesi günü basketbol sahasının dışında protesto için toplanan 80’den fazla kişinin ardından, Dodgers’ın sözleşme taleplerini Haziran ayı sonuna kadar yerine getirmemesi halinde, yüzlerce Dodger Stadyumu oyun günü işçisinin önümüzdeki ay greve gidebileceğini söyledi. .
SEIU USWW yetkililerine göre işçiler, Dodgers’tan beş yıl içinde %43 ila %45 arasında bir ücret zammı ve işverenin sağlık katkı payında bir artış istiyor. Sendika, müzakerelerde yaklaşık 500 mübaşir, bahçıvan, güvenlik görevlisi ve diğer stadyum çalışanlarını temsil ettiğini söyledi. İki tarafın Cuma günü pazarlık masasına dönmesi planlanıyor.
SEIU USWW Başkanı David Huerta, “SEIU’da bu işçileri temsil ederek çalıştığım 27 yıl boyunca hiçbir zaman greve gitmek zorunda kalmadık” dedi. “Ama baktığımız koşullar – enflasyona baktığınızda, bu organizasyonun karlılığına, yaşam maliyetine bakıyorsunuz – şu anda müzakere edilen ücretler, bu işçiler bunun kendileri için bir an olduğunu anlıyorlar. Bu şehirde hayatta kalabilmek için neye ihtiyaç duyduklarını düşündüklerini müzakere edebilecekler.
“Ve bence Dodgers’ı temsil eden, Los Angeles şehrini temsil eden bu organizasyon, onların bir top kulübü olmadıkları gerçeğinin farkında olmalı. Çok sayıda insanı istihdam eden bir işverenler ve bu insanların yaşanabilir ücretlere sahip olması gerekiyor.”
Sendika yetkilileri, Kasım ayından bu yana Dodgers ile pazarlık yaptıklarını söyledi. Ömrü boyunca %18 zam içeren beş yıllık son anlaşmaları 31 Ocak’ta sona ermişti. O zamandan beri süresi dolan sözleşme üzerinde çalışıyorlar.
Sendika sözcüsü Sebastian Silva, en düşük ücretli mübaşirlerin ve hademelerin, hizmet süresindeki farklılıklarla birlikte saatte 17,28 dolar kazandığını söyledi. Yarı zamanlı bahçıvanlar saatte 19.80 dolar, tam zamanlı bahçıvanlar ise saatte 31.72 dolar kazanıyor. Silva, sendika üyelerinin çoğunun mevsimlik işçi olduğunu söyledi.
Dodgers yaptığı açıklamada, “Birlik ile aktif müzakereler içindeyiz ve tarafların yakında bir anlaşmaya varmasını bekliyoruz” dedi.
Dodger Stadyumu’nun iki tam zamanlı saha görevlisinden biri olan Frank Torres, 1988’de Dodger Stadyumu’nda yarı zamanlı güvenlik görevlisi olarak çalışmaya başladı. 1994’te tam zamanlı çalışan oldu ve ertesi yıl saha ekibine geçti. Sözleşme müzakerelerinin hiç bu kadar çekişmeli olmadığını söyledi.
Torres, “Dodgers artık Dodgers değil,” dedi. “Burası kurumsal Amerika.”
Vin Scully Caddesi’ndeki protestolar, Dodgers’ın bu hafta sonu kıyı güçlerinin üç maçından ikincisi için New York Yankees’e ev sahipliği yapmasından birkaç saat önce, Cumartesi sabahı 11:30’da başladı. Protestocular mor tişörtler giydiler ve çıngıraklar çaldılar. İngilizce ve İspanyolca ilahiler söylediler. Bazı sürücüler yanlarından geçerken dayanışma içinde kornalarını çaldılar.
İşçilerin baş sendika temsilcisi ve bir Dodger Stadyumu mübaşiri olan Irene Aguilar, sendikanın Cumartesi günü protesto etmeyi seçtiğini, maçın ulusal televizyonda bir satış olacağını bildiğini ve gösteriyi çalışanların işe zamanında gitmesi için yeterince erken bitirdiğinden emin olduğunu söyledi.
Aguilar, “Sesimizi dinlemediklerini hissediyoruz” dedi. “Ve biz sadece sesimizin duyulmasını istiyoruz.”
1997’den beri Dodger Stadyumu’nda çalışan Aguilar, işçilerin diğer Dodger Stadyumu çalışanlarının aldıklarıyla “karşılaştırılabilir” ücretler aradığını söyledi.
Ekim ayında, imtiyaz çalışanları, üç ay önce All-Star Maçını vurmakla tehdit ettikten sonra, iki yıl boyunca en az 10 dolarlık zam içeren bir sözleşme üzerinde anlaşmaya vardılar. Ancak bu işçiler, Dodger Stadyumu’ndaki imtiyazları işleten Chicago merkezli bir şirket olan Levy Restaurants tarafından istihdam ediliyor. Bu arada şimdi bir sözleşme arayan 500 işçi, Dodgers’ın doğrudan çalışanları.
Aguilar, “Dodgers’ın bize yeniden aile gibi davranmaya başlamasını istiyoruz,” dedi. “Biz işçilere aile gibi davranmaya başlayın. Görünüşe göre, bilirsin, onlar yetkili ve biz onların çalışanlarıyız.
“Ve daha önce – O’Malley’leri tanıyacak kadar uzun süredir buradayım – biz bir aileydik. Bize verilen çok şey vardı. Bilirsiniz, Dodgers ilk etapta dondurma dağıtırdı. Ve artık bunu anlamıyoruz. Ön büromuz hala, [but] artık bunu anlamıyoruz. Bunun gibi küçük şeyler aile gibi hissetmemizi sağlar. Artık bunu yapmadıklarına göre, o zaman, ne var biliyor musun, hadi maaşları alalım.”
SEIU USWW yetkililerine göre işçiler, Dodgers’tan beş yıl içinde %43 ila %45 arasında bir ücret zammı ve işverenin sağlık katkı payında bir artış istiyor. Sendika, müzakerelerde yaklaşık 500 mübaşir, bahçıvan, güvenlik görevlisi ve diğer stadyum çalışanlarını temsil ettiğini söyledi. İki tarafın Cuma günü pazarlık masasına dönmesi planlanıyor.
SEIU USWW Başkanı David Huerta, “SEIU’da bu işçileri temsil ederek çalıştığım 27 yıl boyunca hiçbir zaman greve gitmek zorunda kalmadık” dedi. “Ama baktığımız koşullar – enflasyona baktığınızda, bu organizasyonun karlılığına, yaşam maliyetine bakıyorsunuz – şu anda müzakere edilen ücretler, bu işçiler bunun kendileri için bir an olduğunu anlıyorlar. Bu şehirde hayatta kalabilmek için neye ihtiyaç duyduklarını düşündüklerini müzakere edebilecekler.
“Ve bence Dodgers’ı temsil eden, Los Angeles şehrini temsil eden bu organizasyon, onların bir top kulübü olmadıkları gerçeğinin farkında olmalı. Çok sayıda insanı istihdam eden bir işverenler ve bu insanların yaşanabilir ücretlere sahip olması gerekiyor.”
Sendika yetkilileri, Kasım ayından bu yana Dodgers ile pazarlık yaptıklarını söyledi. Ömrü boyunca %18 zam içeren beş yıllık son anlaşmaları 31 Ocak’ta sona ermişti. O zamandan beri süresi dolan sözleşme üzerinde çalışıyorlar.
Sendika sözcüsü Sebastian Silva, en düşük ücretli mübaşirlerin ve hademelerin, hizmet süresindeki farklılıklarla birlikte saatte 17,28 dolar kazandığını söyledi. Yarı zamanlı bahçıvanlar saatte 19.80 dolar, tam zamanlı bahçıvanlar ise saatte 31.72 dolar kazanıyor. Silva, sendika üyelerinin çoğunun mevsimlik işçi olduğunu söyledi.
Dodgers yaptığı açıklamada, “Birlik ile aktif müzakereler içindeyiz ve tarafların yakında bir anlaşmaya varmasını bekliyoruz” dedi.
Dodger Stadyumu’nun iki tam zamanlı saha görevlisinden biri olan Frank Torres, 1988’de Dodger Stadyumu’nda yarı zamanlı güvenlik görevlisi olarak çalışmaya başladı. 1994’te tam zamanlı çalışan oldu ve ertesi yıl saha ekibine geçti. Sözleşme müzakerelerinin hiç bu kadar çekişmeli olmadığını söyledi.
Torres, “Dodgers artık Dodgers değil,” dedi. “Burası kurumsal Amerika.”
Vin Scully Caddesi’ndeki protestolar, Dodgers’ın bu hafta sonu kıyı güçlerinin üç maçından ikincisi için New York Yankees’e ev sahipliği yapmasından birkaç saat önce, Cumartesi sabahı 11:30’da başladı. Protestocular mor tişörtler giydiler ve çıngıraklar çaldılar. İngilizce ve İspanyolca ilahiler söylediler. Bazı sürücüler yanlarından geçerken dayanışma içinde kornalarını çaldılar.
İşçilerin baş sendika temsilcisi ve bir Dodger Stadyumu mübaşiri olan Irene Aguilar, sendikanın Cumartesi günü protesto etmeyi seçtiğini, maçın ulusal televizyonda bir satış olacağını bildiğini ve gösteriyi çalışanların işe zamanında gitmesi için yeterince erken bitirdiğinden emin olduğunu söyledi.
Aguilar, “Sesimizi dinlemediklerini hissediyoruz” dedi. “Ve biz sadece sesimizin duyulmasını istiyoruz.”
1997’den beri Dodger Stadyumu’nda çalışan Aguilar, işçilerin diğer Dodger Stadyumu çalışanlarının aldıklarıyla “karşılaştırılabilir” ücretler aradığını söyledi.
Ekim ayında, imtiyaz çalışanları, üç ay önce All-Star Maçını vurmakla tehdit ettikten sonra, iki yıl boyunca en az 10 dolarlık zam içeren bir sözleşme üzerinde anlaşmaya vardılar. Ancak bu işçiler, Dodger Stadyumu’ndaki imtiyazları işleten Chicago merkezli bir şirket olan Levy Restaurants tarafından istihdam ediliyor. Bu arada şimdi bir sözleşme arayan 500 işçi, Dodgers’ın doğrudan çalışanları.
Aguilar, “Dodgers’ın bize yeniden aile gibi davranmaya başlamasını istiyoruz,” dedi. “Biz işçilere aile gibi davranmaya başlayın. Görünüşe göre, bilirsin, onlar yetkili ve biz onların çalışanlarıyız.
“Ve daha önce – O’Malley’leri tanıyacak kadar uzun süredir buradayım – biz bir aileydik. Bize verilen çok şey vardı. Bilirsiniz, Dodgers ilk etapta dondurma dağıtırdı. Ve artık bunu anlamıyoruz. Ön büromuz hala, [but] artık bunu anlamıyoruz. Bunun gibi küçük şeyler aile gibi hissetmemizi sağlar. Artık bunu yapmadıklarına göre, o zaman, ne var biliyor musun, hadi maaşları alalım.”