Süpür. Ağla. Vay.
Zengin, yetenekli ve eziyet çeken Dodgers bunu bir kez daha yaptı, sezon sonrasına sadece bir adım attıktan sonra yüzüstü düştüler ve ortaya çıkan darbeyle takım tarihinin temellerini sarstılar.
Geçtiğimiz Ekim ayında bu, San Diego Padres’in ilk turda aşağılamasıydı.
Bu ekimde durum daha da kötü.
Arizona Diamondback’ler. Arizona Diamondback’ler mi? Arizona Diamondback’ler!
Bu, Dodgers’dan 16 daha az maç kazanan bir takım. Bu, Dodgers’dan 160 daha az koşu yapan bir takım. Bu takım, Dodgers’ı az önce altüst eden bir takım, Diamondbacks’in çarşamba gecesi Phoenix’teki Chase Field’da kazandığı 4-2’lik zafer, Ulusal Lig Ligi Serisini üç maça sıfırla perçinledi ve en acımasız süpürgeyi tamamladı. dayak.
Dodgers, normal sezonda 100 maç kazanmasına rağmen üst üste ikinci ve beş yılda üçüncü kez ilk play-off turunda mağlup oldu.
17 yıl aradan sonra ilk kez sezon sonundan maç kazanamadan çıktılar.
Bu tarihi bir şey. Bu çok fena. İlkinden en kötüsüne, 100’den sıfıra, mükemmelden berbata, tekrar tekrar ve tekrar.
Teknik direktör Dave Roberts, “Benim için adamlarımızı sezon sonrasına hazırlamanın bir yolunu bulma konusunda daha iyi bir iş yapmam gerekiyor, buna sahip çıkacağım” dedi. “Evet, normal sezonda harika bir iş çıkardığımızı düşünüyorum. Ancak son birkaç sezon sonrası bizim için işler pek iyi gitmedi ve bu yüzden bunu çözmem gerekiyor.”
Bu son fiyasko, bir stadyum dolusu taraftarın “Los Angeles’ı yen” sloganı atmasıyla sona erdi, Dodgers atışlara başlarken Los Angeles’ı tekrar yenerken, Lance Lynn sezon sonrası rekoru olan dört home run’u tek vuruşta bırakarak berbat gopher-ball geçmişini yaşattı.
Roberts, o vahim üçüncü atışta Lynn’i daha erken kaldıramadığı için biraz kızacak.
Roberts, “Geleceği tahmin edemiyorum” dedi. “Beysbolu fırlatma şekli, bunu beklemiyordum.”
Bu son fiyasko da Dodgers’ın yüksek skorlu hücumunun yeniden etkisiz hale gelmesiyle sona erdi, Mookie Betts ve Freddie Freeman ortaya çıkamadı, en yüksek maaşı alan iki Dodgers seriyi 21 vuruşta utanç verici bir vuruşla bitirdi.
11’de 0 sayı atan ve sezon sonrası son 38 vuruşunda üç vuruş yapan Betts, “Bunun için gerçek bir kelime yok” dedi.
Muhabirlere şunları ekledi: “Hepimiz adına konuşamam ama kazanmamıza yardımcı olacak hiçbir şey yapmadım. Bunun için gerçek bir kelime yok.
Sonuçta, bazılarının Dodgers beyzbolunun Altın Çağı olarak adlandırdığı bu yıllık lekelenme sırasında pek çok Ekim ayının sona ermesiyle sona erdi.
Dodgers, son 11 yılda 10 West Division şampiyonluğu elde ederken, beş kez 100’den fazla maç kazandı ve bir COVID-balon şampiyonası ile üç Dünya Serisinde boy gösterdi.
Ancak bu sezonların beşi boyunca play-off’ların ilk turunu bile geçemediler; %45’lik bir başarısızlık oranı, sonsuza kadar unutulmayacak anılarla dolu.
1
2
3
1. Dodgers’ın yıldızı Mookie Betts, Çarşamba günü NLDS’nin 3. maçının sekizinci vuruşunu yaptıktan sonra yedek kulübesine geri dönüyor. 2. Freddie Freeman, sekizinci atışta şutu attıktan sonra sığınağa doğru yürüyor. 3. Dodgers’ın başlangıç atıcısı Lance Lynn, üçüncü atış sırasında Arizona Diamondbacks Ketel Marte’ye sayı atmaktan vazgeçmeye tepki gösteriyor. (Wally Skalij / Haberler)
2014’te St. Louis Cardinals’a karşı alınan yenilgide Clayton Kershaw patlamıştı. Corey Seager, 2015’te New York Mets’e yenildiği maçta üçüncü aşamayı geçememişti. 2019’daki sersemletici maçta Washington Nationals’a karşı art arda son sayılarda Kershaw’a darbe vurulmuştu.
Nefret edilen Padres’in evinde geçen sezon nefes kesici bir çöküş yaşandı. Sonra bu haftanın en çirkin tekrarları yaşandı; Dodgers’ın hiçbir zaman liderlik yapamadığı üç maçlık Diamondbacks üstünlüğü.
Kershaw gazetecilere verdiği demeçte, “Açıkçası bu olay sırf düştüğü için çok acı veriyor” dedi. “Hayal kırıklığına uğradım, hayal kırıklığına uğradım. Yenildik.”
Kayıtlara geçsin, son tam sezon Dodgers şampiyonası 35 yıl önceydi. Şu anda, tamamen dürüst olmak gerekirse, bu bir aptalın altın çağı gibi geliyor.
Ekim ayındaki tüm dağılmalar bir sürpriz olsa da, bu sonuncusu, Dodgers takımının geçen yılki utançtan ders almış gibi göründüğü göz önüne alındığında daha da şok ediciydi.
Bu yıl daha fazla odaklandıkları söyleniyor. Bu yıl daha çok birlikte oldukları söyleniyordu. Bu, Roberts ve Betts’in favori takımı olduğu iddia ediliyordu; her ikisi de herkesin nasıl bencilce ve birbirleri için oynadığına hayret ediyordu.
Cesur köşe yazarınız bunu satın aldı ve sadece Dodgers’ın Diamondbacks’i yenmekle kalmayıp, aynı zamanda 1988 tarzı bu takımın Dünya Serisini kazanacağının garanti olduğunu yazdı.
Bir daha asla, asla, asla, asla, asla, asla, asla, asla Dodgers hakkında böyle bir şey yazmayacağım.
Her çöküşte olduğu gibi umutsuz hayranlar önümüzdeki birkaç haftayı suçlayacak birini arayarak geçirecek.
Geçmişte kolay ve bazen uygun hedef Roberts’tı. Arenayı kötü yönetmekle, dizilişi berbat etmekle ve takımı başarılı olacak bir konuma getirememekle suçlandı.
Mookie Betts, Çarşamba günkü Dodgers’ın Arizona Diamondbacks’e karşı oynadığı 3. Maçta yedek kulübesinde oturuyor. Betts’in seride bir hiti olmadı.
(Wally Skalij / Haberler)
Bu sefer değil. Bu sezon değil. Yakınında bile değil.
Buradaki tahmin şu ki, pek çok hayran zaten Roberts’a karşı pençelerini uzatmış durumda ve buradan gelen mesaj şu: Durun. Bu yaz sekiz Dodgers sezonunda en iyi menajerliği yaptı ve Çarşamba günü yaptığı tartışmalı hamlelere rağmen, bu hafta elindekinin en iyisini yaptı.
Sahip olmadığı şey atış yapmaya başlamaktı ve bu onun hatası değil. Kadroyu oluşturmaktan sorumlu olan ünlü beyzbol yöneticisi değil. O, sürekli olarak play-off’lara hiç uygun olmayan muazzam normal sezon takımları kuran, saygın bir hardball mimarı değil.
Bu Andrew Friedman’la ilgili.
Friedman, yedi atışlık başlangıç atıcısına gerektiği gibi değer vermeyen bariz bir organizasyon mantrasına güvenerek üst üste ikinci yıl boyunca takımına başarılı olmak için gereken güçlü ası donatmakta başarısız oldu.
Belli ki Julio Urías’ın hukuki sorunlarını ya da Dustin May ve Tony Gonsolin’in kol sorunlarını tahmin edemiyorlardı. Ama Walker Buehler’in hazır olmayacağını bilmeleri gerekirdi. Ve yükü taşımaya devam etmek için omuzları ağrıyan Kershaw’a güvenmelerinin hiçbir yolu yoktu.
Geçen kış Dodgers’ın bu kış Shohei Ohtani’yi kovalamak için para biriktirmek amacıyla serbest oyuncu piyasasının dışında kaldığı bildirildi. Büyük hata. Sezonu değiştiren hata.
Justin Verlander için Mets’in teklifini geçebilirlerdi ama yapmadılar. Nathan Eovaldi müsaitti. Chris Bassitt mevcuttu. Silahlar dışarıdaydı. Noah Syndergaard’ı saymazsanız Dodgers kapmadı, almamalısınız da.
Sezon ortasında Dodgers’ın hâlâ birine ihtiyacı olduğu aşikardı ve son takas gününde Detroit Tigers’tan Eduardo Rodriguez’i hedef aldılar. Ancak ödevlerini yapmadılar ve son dakikada Rodriguez, Los Angeles’a gelmek istemediği için takas yasağı maddesinden feragat etmeyi reddetti ve Dodgers’ın son teslim tarihi “kurtarıcısı”nın mutlu olduğu ortaya çıktı. Lynn.
Friedman bunu mahvetti. Bunu yazmanın başka yolu yok.
Ve suçu Urías’ın mağlubiyetine atmaya çalışmayın çünkü o zaten o kadar iyi atış yapmıyordu, 4.60 ERA ile 11-8’e gidiyordu.
Dodgers, vuruşların çoğunda kendilerini taşıyacak ligin en iyi arenasına güvenerek şampiyonluk kazanmaya çalışmak zorunda kaldılar ve Roberts’ın da itiraf ettiği gibi, bu “sürdürülebilir değildi.”
Dodgers atıcısı Clayton Kershaw, takımın Çarşamba günü Arizona Diamondbacks’e karşı sezon sonu mağlubiyetini yedek kulübesinden izliyor.
(Wally Skalij / Haberler)
Playofflar başladığında, yıpranmış kollu Kershaw’ın 1. Maçta sadece bir dışarıda kalması, çaylak Bobby Miller’ın 2. Maçta sadece beş dışarıda kalması ve Lynn’in 3. Maçta sadece sekiz çıkış kaydetmesi şaşırtıcı mı?
Friedman’ın parmak izleri bu aşağılanmanın diğer alanlarında da var. Dodgers’ın hala şampiyonluk çekirdeğinden yoksun olduğu açık ve Friedman iki şampiyon oyuncunun yürümesine izin verdi.
Seager ve Cody Bellinger’ı hatırladın mı? Bu Dodgers’ın sezon sonrası DNA’sını kullanabileceğini mi düşünüyorsunuz?
Bu Dodgers’ın Ekim ayındaki hızlı yükselişler için değil, normal sezonun uzun dönemleri için üretildiği birkaç yıldır açıktı ve play-off umutları bunun bedelini ödedi.
Bu sonbaharda ilk kez, Dodgers’ın iş tarafı da bunun bedelini ödüyor gibi görünüyor, çünkü Dodger Stadyumu’nda 2. maç için kapalı gişe olarak duyurulmasına rağmen boş koltuklar vardı.
İnsanlar örgütsel felsefelerinden bıktı. Bu sürekli floplar neredeyse dayanılmayacak kadar fazla. Bir şeylerin değişmesi gerekiyor, yoksa Dodgers’lar toplum üzerindeki çok sevdikleri hakimiyetlerini kaybedecekler.
Bu şey Roberts’a ait değil. Friedman’ın tabağında bir şey var. Bunu çözmesi gerekiyor. Bunu düzeltmesi gerekiyor.
Deliliğin tanımı bir şeyi tekrar tekrar yapıp farklı sonuç beklemektir.
Bu delilik.
Zengin, yetenekli ve eziyet çeken Dodgers bunu bir kez daha yaptı, sezon sonrasına sadece bir adım attıktan sonra yüzüstü düştüler ve ortaya çıkan darbeyle takım tarihinin temellerini sarstılar.
Geçtiğimiz Ekim ayında bu, San Diego Padres’in ilk turda aşağılamasıydı.
Bu ekimde durum daha da kötü.
Arizona Diamondback’ler. Arizona Diamondback’ler mi? Arizona Diamondback’ler!
Bu, Dodgers’dan 16 daha az maç kazanan bir takım. Bu, Dodgers’dan 160 daha az koşu yapan bir takım. Bu takım, Dodgers’ı az önce altüst eden bir takım, Diamondbacks’in çarşamba gecesi Phoenix’teki Chase Field’da kazandığı 4-2’lik zafer, Ulusal Lig Ligi Serisini üç maça sıfırla perçinledi ve en acımasız süpürgeyi tamamladı. dayak.
Dodgers, normal sezonda 100 maç kazanmasına rağmen üst üste ikinci ve beş yılda üçüncü kez ilk play-off turunda mağlup oldu.
17 yıl aradan sonra ilk kez sezon sonundan maç kazanamadan çıktılar.
Bu tarihi bir şey. Bu çok fena. İlkinden en kötüsüne, 100’den sıfıra, mükemmelden berbata, tekrar tekrar ve tekrar.
Teknik direktör Dave Roberts, “Benim için adamlarımızı sezon sonrasına hazırlamanın bir yolunu bulma konusunda daha iyi bir iş yapmam gerekiyor, buna sahip çıkacağım” dedi. “Evet, normal sezonda harika bir iş çıkardığımızı düşünüyorum. Ancak son birkaç sezon sonrası bizim için işler pek iyi gitmedi ve bu yüzden bunu çözmem gerekiyor.”
Bu son fiyasko, bir stadyum dolusu taraftarın “Los Angeles’ı yen” sloganı atmasıyla sona erdi, Dodgers atışlara başlarken Los Angeles’ı tekrar yenerken, Lance Lynn sezon sonrası rekoru olan dört home run’u tek vuruşta bırakarak berbat gopher-ball geçmişini yaşattı.
Roberts, o vahim üçüncü atışta Lynn’i daha erken kaldıramadığı için biraz kızacak.
Roberts, “Geleceği tahmin edemiyorum” dedi. “Beysbolu fırlatma şekli, bunu beklemiyordum.”
Bu son fiyasko da Dodgers’ın yüksek skorlu hücumunun yeniden etkisiz hale gelmesiyle sona erdi, Mookie Betts ve Freddie Freeman ortaya çıkamadı, en yüksek maaşı alan iki Dodgers seriyi 21 vuruşta utanç verici bir vuruşla bitirdi.
11’de 0 sayı atan ve sezon sonrası son 38 vuruşunda üç vuruş yapan Betts, “Bunun için gerçek bir kelime yok” dedi.
Muhabirlere şunları ekledi: “Hepimiz adına konuşamam ama kazanmamıza yardımcı olacak hiçbir şey yapmadım. Bunun için gerçek bir kelime yok.
Sonuçta, bazılarının Dodgers beyzbolunun Altın Çağı olarak adlandırdığı bu yıllık lekelenme sırasında pek çok Ekim ayının sona ermesiyle sona erdi.
Dodgers, son 11 yılda 10 West Division şampiyonluğu elde ederken, beş kez 100’den fazla maç kazandı ve bir COVID-balon şampiyonası ile üç Dünya Serisinde boy gösterdi.
Ancak bu sezonların beşi boyunca play-off’ların ilk turunu bile geçemediler; %45’lik bir başarısızlık oranı, sonsuza kadar unutulmayacak anılarla dolu.
1
2
3
1. Dodgers’ın yıldızı Mookie Betts, Çarşamba günü NLDS’nin 3. maçının sekizinci vuruşunu yaptıktan sonra yedek kulübesine geri dönüyor. 2. Freddie Freeman, sekizinci atışta şutu attıktan sonra sığınağa doğru yürüyor. 3. Dodgers’ın başlangıç atıcısı Lance Lynn, üçüncü atış sırasında Arizona Diamondbacks Ketel Marte’ye sayı atmaktan vazgeçmeye tepki gösteriyor. (Wally Skalij / Haberler)
2014’te St. Louis Cardinals’a karşı alınan yenilgide Clayton Kershaw patlamıştı. Corey Seager, 2015’te New York Mets’e yenildiği maçta üçüncü aşamayı geçememişti. 2019’daki sersemletici maçta Washington Nationals’a karşı art arda son sayılarda Kershaw’a darbe vurulmuştu.
Nefret edilen Padres’in evinde geçen sezon nefes kesici bir çöküş yaşandı. Sonra bu haftanın en çirkin tekrarları yaşandı; Dodgers’ın hiçbir zaman liderlik yapamadığı üç maçlık Diamondbacks üstünlüğü.
Kershaw gazetecilere verdiği demeçte, “Açıkçası bu olay sırf düştüğü için çok acı veriyor” dedi. “Hayal kırıklığına uğradım, hayal kırıklığına uğradım. Yenildik.”
Kayıtlara geçsin, son tam sezon Dodgers şampiyonası 35 yıl önceydi. Şu anda, tamamen dürüst olmak gerekirse, bu bir aptalın altın çağı gibi geliyor.
Ekim ayındaki tüm dağılmalar bir sürpriz olsa da, bu sonuncusu, Dodgers takımının geçen yılki utançtan ders almış gibi göründüğü göz önüne alındığında daha da şok ediciydi.
Bu yıl daha fazla odaklandıkları söyleniyor. Bu yıl daha çok birlikte oldukları söyleniyordu. Bu, Roberts ve Betts’in favori takımı olduğu iddia ediliyordu; her ikisi de herkesin nasıl bencilce ve birbirleri için oynadığına hayret ediyordu.
Cesur köşe yazarınız bunu satın aldı ve sadece Dodgers’ın Diamondbacks’i yenmekle kalmayıp, aynı zamanda 1988 tarzı bu takımın Dünya Serisini kazanacağının garanti olduğunu yazdı.
Bir daha asla, asla, asla, asla, asla, asla, asla, asla Dodgers hakkında böyle bir şey yazmayacağım.
Her çöküşte olduğu gibi umutsuz hayranlar önümüzdeki birkaç haftayı suçlayacak birini arayarak geçirecek.
Geçmişte kolay ve bazen uygun hedef Roberts’tı. Arenayı kötü yönetmekle, dizilişi berbat etmekle ve takımı başarılı olacak bir konuma getirememekle suçlandı.
Mookie Betts, Çarşamba günkü Dodgers’ın Arizona Diamondbacks’e karşı oynadığı 3. Maçta yedek kulübesinde oturuyor. Betts’in seride bir hiti olmadı.
(Wally Skalij / Haberler)
Bu sefer değil. Bu sezon değil. Yakınında bile değil.
Buradaki tahmin şu ki, pek çok hayran zaten Roberts’a karşı pençelerini uzatmış durumda ve buradan gelen mesaj şu: Durun. Bu yaz sekiz Dodgers sezonunda en iyi menajerliği yaptı ve Çarşamba günü yaptığı tartışmalı hamlelere rağmen, bu hafta elindekinin en iyisini yaptı.
Sahip olmadığı şey atış yapmaya başlamaktı ve bu onun hatası değil. Kadroyu oluşturmaktan sorumlu olan ünlü beyzbol yöneticisi değil. O, sürekli olarak play-off’lara hiç uygun olmayan muazzam normal sezon takımları kuran, saygın bir hardball mimarı değil.
Bu Andrew Friedman’la ilgili.
Friedman, yedi atışlık başlangıç atıcısına gerektiği gibi değer vermeyen bariz bir organizasyon mantrasına güvenerek üst üste ikinci yıl boyunca takımına başarılı olmak için gereken güçlü ası donatmakta başarısız oldu.
Belli ki Julio Urías’ın hukuki sorunlarını ya da Dustin May ve Tony Gonsolin’in kol sorunlarını tahmin edemiyorlardı. Ama Walker Buehler’in hazır olmayacağını bilmeleri gerekirdi. Ve yükü taşımaya devam etmek için omuzları ağrıyan Kershaw’a güvenmelerinin hiçbir yolu yoktu.
Geçen kış Dodgers’ın bu kış Shohei Ohtani’yi kovalamak için para biriktirmek amacıyla serbest oyuncu piyasasının dışında kaldığı bildirildi. Büyük hata. Sezonu değiştiren hata.
Justin Verlander için Mets’in teklifini geçebilirlerdi ama yapmadılar. Nathan Eovaldi müsaitti. Chris Bassitt mevcuttu. Silahlar dışarıdaydı. Noah Syndergaard’ı saymazsanız Dodgers kapmadı, almamalısınız da.
Sezon ortasında Dodgers’ın hâlâ birine ihtiyacı olduğu aşikardı ve son takas gününde Detroit Tigers’tan Eduardo Rodriguez’i hedef aldılar. Ancak ödevlerini yapmadılar ve son dakikada Rodriguez, Los Angeles’a gelmek istemediği için takas yasağı maddesinden feragat etmeyi reddetti ve Dodgers’ın son teslim tarihi “kurtarıcısı”nın mutlu olduğu ortaya çıktı. Lynn.
Friedman bunu mahvetti. Bunu yazmanın başka yolu yok.
Ve suçu Urías’ın mağlubiyetine atmaya çalışmayın çünkü o zaten o kadar iyi atış yapmıyordu, 4.60 ERA ile 11-8’e gidiyordu.
Dodgers, vuruşların çoğunda kendilerini taşıyacak ligin en iyi arenasına güvenerek şampiyonluk kazanmaya çalışmak zorunda kaldılar ve Roberts’ın da itiraf ettiği gibi, bu “sürdürülebilir değildi.”
Dodgers atıcısı Clayton Kershaw, takımın Çarşamba günü Arizona Diamondbacks’e karşı sezon sonu mağlubiyetini yedek kulübesinden izliyor.
(Wally Skalij / Haberler)
Playofflar başladığında, yıpranmış kollu Kershaw’ın 1. Maçta sadece bir dışarıda kalması, çaylak Bobby Miller’ın 2. Maçta sadece beş dışarıda kalması ve Lynn’in 3. Maçta sadece sekiz çıkış kaydetmesi şaşırtıcı mı?
Friedman’ın parmak izleri bu aşağılanmanın diğer alanlarında da var. Dodgers’ın hala şampiyonluk çekirdeğinden yoksun olduğu açık ve Friedman iki şampiyon oyuncunun yürümesine izin verdi.
Seager ve Cody Bellinger’ı hatırladın mı? Bu Dodgers’ın sezon sonrası DNA’sını kullanabileceğini mi düşünüyorsunuz?
Bu Dodgers’ın Ekim ayındaki hızlı yükselişler için değil, normal sezonun uzun dönemleri için üretildiği birkaç yıldır açıktı ve play-off umutları bunun bedelini ödedi.
Bu sonbaharda ilk kez, Dodgers’ın iş tarafı da bunun bedelini ödüyor gibi görünüyor, çünkü Dodger Stadyumu’nda 2. maç için kapalı gişe olarak duyurulmasına rağmen boş koltuklar vardı.
İnsanlar örgütsel felsefelerinden bıktı. Bu sürekli floplar neredeyse dayanılmayacak kadar fazla. Bir şeylerin değişmesi gerekiyor, yoksa Dodgers’lar toplum üzerindeki çok sevdikleri hakimiyetlerini kaybedecekler.
Bu şey Roberts’a ait değil. Friedman’ın tabağında bir şey var. Bunu çözmesi gerekiyor. Bunu düzeltmesi gerekiyor.
Deliliğin tanımı bir şeyi tekrar tekrar yapıp farklı sonuç beklemektir.
Bu delilik.