Gary Chapman’ın “Beş Sevgi Dili”, insanların taahhütlerini nasıl yerine getirdiklerini ünlü bir şekilde açıklıyor: onay sözleriyle, kaliteli zaman, hediyeler, hizmet eylemleri ve fiziksel temas.
Ağabeyim David Porras bu yaz aniden öldüğünde altıncı bir kategori keşfettim: spor. Özellikle Los Angeles Dodgers, yaslı ailem ve David’in arkadaşları için eşsiz bir sevgi dili olarak ortaya çıktı.
David, bildiğim kadarıyla aşk dilleri üzerine kafa yormadı. Yine de, özellikle konu spora geldiğinde, dostluk dilinde akıcıydı. Ne de olsa, yabancılar bile birlikte Dodgers hakkında konuşabilir. Kim kazandı, kim kaybetti ve hangi yakalama/koşma/atış kalpleri durdurdu — bunlar, sohbet için siyaset veya kişisel duygulardan daha güvenli konulardır. Ancak spor konuşmaları aynı zamanda havadan sudan sohbetleri aşabilir ve ortak bir anılar alanı, bağlayıcı bir bağ haline gelebilir.
Teddy Reyes, David’in vefatından sonraki bir gün içinde saygılarını sunmak için annemin evine geldiğinde, bu gerçeği beklenmedik bir şekilde anladım. Ham keder ve elle tutulur beceriksizliğin ortasında, Teddy’ye David ile ilk kez nasıl bağlantı kurduklarını sordum. Teddy’nin gözleri parladı: 7 yaşında Küçükler Ligi oynuyorlardı.
Daha sonra Dave Navarro, erkek kardeşimin Dave’inki de dahil olmak üzere lise spor rekorları hakkındaki ansiklopedik bilgisini hatırladı. David Marshall’a gitti, Dave Wilson’a gitti, ancak David, Dave’in lisedeki önemli olaylarından bir hazineyi – bu durumda futbol – dosyaladı ve ona görüldüğünü, değer verildiğini ve tanındığını hissettirdi.
Kardeşim ve ben 1960’larda ve 70’lerde Echo Park’ta büyüdük ve kendimi bildim bileli “Doyers” hayranıydık. Dodgers beyzbolu her zaman hayatımızın bir parçasıydı, bizi Los Angeles’ta gururla demirledi.
David ve arkadaşı Minh Chau, 10 yaşına geldiklerinde Dodger Stadyumu’ndaki maçlara yürüyerek gider, sokakta bir teneke kutuya tekme atarak eğlenirlerdi. Bir yetişkin olarak bile, David her maça bir hac ziyareti gibi davrandı, ailemizin evinde bir ekip topladı ve Echo Park’tan stadyuma yürüdü.
Son maçı, ölmeden iki hafta önce Babalar Günü’nde, oğlu Justin’in de aralarında bulunduğu 15 kişilik bir maiyetle oynanmıştı çünkü David böyle yuvarlanıyordu. (Yukarıdaki fotoğrafta, Dodger Stadyumu’ndaki David ve Justin.) Dodgers’a olan sevgisi bir topluluk yarattı.
Teddy’nin ziyaret ettiği gün, çiçekleri Dodger mavisi ve beyaza boyanmış bir çiçek aranjmanı getirdi. Kederimizde bile, ailem yeniliğinden memnun kaldı – gülleri boyuyorlar mı? – ve tek oğlunun yasını tutmayı asla beklemeyen 90 yaşındaki annem, gülümsedi. Aynı günün ilerleyen saatlerinde, David’in kız arkadaşı Delia bize Dunkin’den Dodger temalı mavi ve beyaz çörekler getirdi.
David’in hayatını kutlamak için Dodger temasını benimsemeye karar verdik. David’in çalıştığı ve anma törenini düzenlemeyi planladığımız Elks Lodge’un yöneticisi Alex, arka planda Dodger Stadyumu dış sahası ve derin bir Dodger Mavisi gökyüzü olan bir davetiye tasarladı.
Los Angeles’taki insanlar, giyinirken bile rutin olarak Dodger formaları giyerler (mantıklıdır: bir takım gömleği 150 dolardan fazlaya mal olabilir). Davetimiz siyah veya Dodger Blue kıyafetlerini gerektiriyordu, takım formaları kabul edilir. En küçük konuğumuz yeğenimiz Cal bile kendi arabası ile geldi. calavera Dodger tulumu.
David’in yüksek kaliteli Dodger teçhizatı koleksiyonunu vermiştim – bir düzine özel forma, bir Dodger mavisi Guayabera LA logolu – en yakınlarının hatırası olarak ve birçoğu anma töreninde gömlek giyerek geldi. Yas tutanlara çiçek yerine Los Angeles Dodgers Vakfı’na bağışta bulunmalarını önerdik. Vakfın iyi çalışmaları arasında, halka açık parklarda, David ve benim, oğlu, vaftiz oğlu ve yeğenlerinin top oynadığı sahalardaki beyzbol elmaslarını geliştiriyor.
Mavi Cennetim o gün yepyeni bir anlam kazandı.
David’in külleri gibi hassas konuda gezinirken, Pazar günü oyunlarından sonra bir gelenek olan Kids Run the Bases’e kaydolma konusunda şakalaştık. Çocuklara eşlik eden yetişkin, ceplerindeki bir delikten gizlice külleri sahaya bırakabilir.
Denemedik – dürüst. Ancak David için Dodger Stadyumu gerçekten kutsal bir yerdi. 1981 Dünya Serisi maçından sonra sahayı basan kalabalığa katıldı ve ceplerini saha tozuyla doldurdu.
Hayatında kaç maça gittiğini tahmin edemedim – 1000’i geçebilir. Gidenleri, satanları, taraftarları ailedenmiş gibi selamladı. Vefatından bu yana Dodgers camiasından gelen taziyeler bizi duygulandırdı. Tüm zamanların en sevdiği oyuncusu bile – ilk kez 9 yaşındayken tanıştığı ve bir imza aldığı Steve Garvey – uzandı. Beş stadyum bekçisi anma töreninde saygı duruşunda bulundu.
Geçenlerde ve ilk kez kendime bir Dodger forması sipariş ettim. Sırtta 6 rakamı, Garvey’in numarası ve David’in soyadı olan “Porras” işlenmiştir. Artık kardeşimle maça gidemiyorum ama ona olan aşkımın bu tılsımını takabilir ve kalbimde onunla beyzbol konuşmaya devam edebilirim.
Natalia Molina, USC’de Amerikan çalışmaları ve etnik köken profesörüdür. En son kitabı “Nayarit’te Bir Yer: Bir Meksika Restoranı Topluluğu Nasıl Besledi?” Kassandra Rodriguez’in fotoğrafı.
Ağabeyim David Porras bu yaz aniden öldüğünde altıncı bir kategori keşfettim: spor. Özellikle Los Angeles Dodgers, yaslı ailem ve David’in arkadaşları için eşsiz bir sevgi dili olarak ortaya çıktı.
David, bildiğim kadarıyla aşk dilleri üzerine kafa yormadı. Yine de, özellikle konu spora geldiğinde, dostluk dilinde akıcıydı. Ne de olsa, yabancılar bile birlikte Dodgers hakkında konuşabilir. Kim kazandı, kim kaybetti ve hangi yakalama/koşma/atış kalpleri durdurdu — bunlar, sohbet için siyaset veya kişisel duygulardan daha güvenli konulardır. Ancak spor konuşmaları aynı zamanda havadan sudan sohbetleri aşabilir ve ortak bir anılar alanı, bağlayıcı bir bağ haline gelebilir.
Teddy Reyes, David’in vefatından sonraki bir gün içinde saygılarını sunmak için annemin evine geldiğinde, bu gerçeği beklenmedik bir şekilde anladım. Ham keder ve elle tutulur beceriksizliğin ortasında, Teddy’ye David ile ilk kez nasıl bağlantı kurduklarını sordum. Teddy’nin gözleri parladı: 7 yaşında Küçükler Ligi oynuyorlardı.
Daha sonra Dave Navarro, erkek kardeşimin Dave’inki de dahil olmak üzere lise spor rekorları hakkındaki ansiklopedik bilgisini hatırladı. David Marshall’a gitti, Dave Wilson’a gitti, ancak David, Dave’in lisedeki önemli olaylarından bir hazineyi – bu durumda futbol – dosyaladı ve ona görüldüğünü, değer verildiğini ve tanındığını hissettirdi.
Kardeşim ve ben 1960’larda ve 70’lerde Echo Park’ta büyüdük ve kendimi bildim bileli “Doyers” hayranıydık. Dodgers beyzbolu her zaman hayatımızın bir parçasıydı, bizi Los Angeles’ta gururla demirledi.
David ve arkadaşı Minh Chau, 10 yaşına geldiklerinde Dodger Stadyumu’ndaki maçlara yürüyerek gider, sokakta bir teneke kutuya tekme atarak eğlenirlerdi. Bir yetişkin olarak bile, David her maça bir hac ziyareti gibi davrandı, ailemizin evinde bir ekip topladı ve Echo Park’tan stadyuma yürüdü.
Son maçı, ölmeden iki hafta önce Babalar Günü’nde, oğlu Justin’in de aralarında bulunduğu 15 kişilik bir maiyetle oynanmıştı çünkü David böyle yuvarlanıyordu. (Yukarıdaki fotoğrafta, Dodger Stadyumu’ndaki David ve Justin.) Dodgers’a olan sevgisi bir topluluk yarattı.
Teddy’nin ziyaret ettiği gün, çiçekleri Dodger mavisi ve beyaza boyanmış bir çiçek aranjmanı getirdi. Kederimizde bile, ailem yeniliğinden memnun kaldı – gülleri boyuyorlar mı? – ve tek oğlunun yasını tutmayı asla beklemeyen 90 yaşındaki annem, gülümsedi. Aynı günün ilerleyen saatlerinde, David’in kız arkadaşı Delia bize Dunkin’den Dodger temalı mavi ve beyaz çörekler getirdi.
David’in hayatını kutlamak için Dodger temasını benimsemeye karar verdik. David’in çalıştığı ve anma törenini düzenlemeyi planladığımız Elks Lodge’un yöneticisi Alex, arka planda Dodger Stadyumu dış sahası ve derin bir Dodger Mavisi gökyüzü olan bir davetiye tasarladı.
Los Angeles’taki insanlar, giyinirken bile rutin olarak Dodger formaları giyerler (mantıklıdır: bir takım gömleği 150 dolardan fazlaya mal olabilir). Davetimiz siyah veya Dodger Blue kıyafetlerini gerektiriyordu, takım formaları kabul edilir. En küçük konuğumuz yeğenimiz Cal bile kendi arabası ile geldi. calavera Dodger tulumu.
David’in yüksek kaliteli Dodger teçhizatı koleksiyonunu vermiştim – bir düzine özel forma, bir Dodger mavisi Guayabera LA logolu – en yakınlarının hatırası olarak ve birçoğu anma töreninde gömlek giyerek geldi. Yas tutanlara çiçek yerine Los Angeles Dodgers Vakfı’na bağışta bulunmalarını önerdik. Vakfın iyi çalışmaları arasında, halka açık parklarda, David ve benim, oğlu, vaftiz oğlu ve yeğenlerinin top oynadığı sahalardaki beyzbol elmaslarını geliştiriyor.
Mavi Cennetim o gün yepyeni bir anlam kazandı.
David’in külleri gibi hassas konuda gezinirken, Pazar günü oyunlarından sonra bir gelenek olan Kids Run the Bases’e kaydolma konusunda şakalaştık. Çocuklara eşlik eden yetişkin, ceplerindeki bir delikten gizlice külleri sahaya bırakabilir.
Denemedik – dürüst. Ancak David için Dodger Stadyumu gerçekten kutsal bir yerdi. 1981 Dünya Serisi maçından sonra sahayı basan kalabalığa katıldı ve ceplerini saha tozuyla doldurdu.
Hayatında kaç maça gittiğini tahmin edemedim – 1000’i geçebilir. Gidenleri, satanları, taraftarları ailedenmiş gibi selamladı. Vefatından bu yana Dodgers camiasından gelen taziyeler bizi duygulandırdı. Tüm zamanların en sevdiği oyuncusu bile – ilk kez 9 yaşındayken tanıştığı ve bir imza aldığı Steve Garvey – uzandı. Beş stadyum bekçisi anma töreninde saygı duruşunda bulundu.
Geçenlerde ve ilk kez kendime bir Dodger forması sipariş ettim. Sırtta 6 rakamı, Garvey’in numarası ve David’in soyadı olan “Porras” işlenmiştir. Artık kardeşimle maça gidemiyorum ama ona olan aşkımın bu tılsımını takabilir ve kalbimde onunla beyzbol konuşmaya devam edebilirim.
Natalia Molina, USC’de Amerikan çalışmaları ve etnik köken profesörüdür. En son kitabı “Nayarit’te Bir Yer: Bir Meksika Restoranı Topluluğu Nasıl Besledi?” Kassandra Rodriguez’in fotoğrafı.