Sadece kötü bir hafta mıydı, yoksa daha kaygı verici bir şey miydi?
Dodgers'ın geçen yıl play-off'ta yer almayan üç takıma karşı art arda üç seri kaybettiği 3-6'lık son ve çalkantılı karşılaşmanın sonuna doğru, teknik direktör Dave Roberts bu soruya net bir yanıt verdi.
Roberts, “Bunun sadece kötü bir hafta olduğunu düşünüyorum” dedi. “Gerçekten yaptım.”
Ancak gerçek biraz daha karmaşık görünüyor. Dodgers, son dokuz maçın gösterdiği gibi, çoğu kişinin düşündüğü kadar yenilmez görünmüyor.
162 maçlık bir sezon boyunca her takımın, hatta 300 milyon dolarlık maaş bordrosu olan Dodgers gibi takımların bile kaçınılmaz durgunluklarla karşılaşacağı kabul edilir. Kulübün uzun sakatlık listesi ve oldukça düşük performans gösteren oyuncu kadrosu göz önüne alındığında, neredeyse bir ay sonra sadece 13-11 olmaları şaşırtıcı olmasa gerek.
“Eğer daha iyi beyzbol oynarsak kazanacağız,” dedi baş kaleci Freddie Freeman, çiftliğe başlamak için bir hafta süren çöküşü zamanla kendi kendine düzelecek gibi görünen birkaç izole sorundan birini temsil ediyordu.
Freeman, “Ekibimiz fazlasıyla iyi” diye ekledi. “Sanırım bunu hepimiz biliyoruz. Ve sanırım yakında iyi olacağız.”
Ancak Dodgers bu yıl “iyi” olmanın çok daha ötesinde olacak şekilde tasarlandı. Offseason'da 1,4 milyar dolar harcadıktan ve Shohei Ohtani, Tyler Glasnow ve Yoshinobu Yamamoto'da yıldız satın aldıktan sonra, bu yılki kulübü çevreleyen beklenti aşikardı. Serinin zaten çok yüksek olan beklentileri atmosferik seviyelere yükseldi.
Bu, takımın yıla şüphe duymadan girdiği anlamına gelmiyordu. Bahar eğitiminin başlangıcından itibaren, derme çatma savunmaları, çarpık boğa ağı ve hem plakadaki hem de tümsekteki kadro derinliği, potansiyel tökezleyen bloklar olarak belirdi.
Ancak bu endişelerin hiçbirinin büyük bir engel haline gelmesi beklenmiyordu.
Dodgers'ın 10-4'lük başlangıcı sırasında, Roberts'ın tahminine göre takım dört “tam oyundan” yalnızca üçünü oynamış olmasına rağmen, bu tür zayıflıkların etkisi oldukça hafif görünüyordu.
Roberts bir hafta önce “Hala kaybettiğimizden daha fazlasını kazanıyoruz” dedi.
Ancak o zaman, kabus gibi bir aile ortamı ortaya çıktığında ekibi artık orada değildi.
Geçen hafta, San Diego Padres, Washington Nationals ve Mets'in her biri şehre geldi, her biri Chavez Ravine'deki üç maçtan ikisini aldı ve her biri Dodgers'ın temeldeki yanılma olasılığını açığa çıkardı. giderek daha da göz kamaştırıcı bir şekilde.
Dodgers'ın birdenbire kırmızı bayraklarla karşı karşıya kaldığını söylemek aşırı tepki olur.
Ancak bu çiftliğin geçici bir kesintiden başka bir şey olmadığını düşünmek, ele alınması gereken uzun vadeli yükümlülükleri de göz ardı ediyor.
Roberts, Cumartesi gecesi, Dodgers'ın Pazar günü Mets'e karşı 10-0'lık bir yenilgiye uğrattığı çiftliğin finalinde nihayet kaslarını esnetmeden önce, “Kimse senin için üzülmeyecek” dedi. “Oyunu doğru şekilde oynamalı ve işlerin tersine dönmesini beklemelisiniz.”
Yirmi dört maç sonra Dodgers'ın kesin olarak bildiği şey şu:
Dodgers'ın umudu, ne kadar çok oynarlarsa sorunlarının da zamanla o kadar çözüleceği yönünde.
Dodger Kiké Hernández, Cuma günkü maçın dördüncü vuruşunda Mets'e karşı yaptığı pop-flash sonrasında tiksintiyle sopasını fırlattı.
(Wally Skalij / Haberler)
Kiké Hernández, James Outman, Gavin Lux ve Chris Taylor gibi alt yarıdaki smaçörler muhtemelen (ya da en azından Dodgers'ın ümidiyle) sonsuza kadar 0,200'ün altında vuruş ortalamalarına sahip olamayacaklar. Takımın ana ligde en yüksek 10. sırada yer alan yaklaşık %24'lük kayıp oranı da son birkaç sezona göre hafif bir sıçramadır ve bu da daha büyük bir örneklem boyutunda ortalamaya potansiyel bir gerileme olduğunu göstermektedir.
Muncy, “Bunu başarmamız lazım,” dedi. “Bu, fırtınayı atlatmanız, üstesinden gelmeniz gereken şeylerden sadece biri.”
Yine de geçen hafta bir gösterge olsaydı, Dodgers'ın bu yılki başarıya giden yolu beklendiği kadar pürüzsüz olmayabilir.
Pazar günkü kapanıştan sonra bile takımın atış ekibi 4,13 ERA ile MLB'de sadece 17. sırada yer alıyor. Defansif açıdan çoğunlukla vasat görünüyorlar, kaydedilen savunma koşularında yedinci sırada yer alırken Fangraphs'ın analitik “savunma” derecelendirmesinde 18. sırada yer alıyorlar.
Sonuç olarak, şu anda büyük liglerde maç başına en fazla 12. koşudan (4.54) vazgeçiyorlar; sallanma ve ıskalamalara duyarlı bir hücum üzerinde ek baskı oluşturuyorlar ve sayı pozisyonundaki koşucularla (Dodgers'ın) avantaj sağlama konusunda zorlanıyorlar. Bu tür durumlarda 0,254 vuruş ortalaması ana dallarda sadece 18'inci sırada yer alıyor ve geçen yılın 0,276 sterlinlik puanına göre dik bir düşüşü temsil ediyor).
Roberts, “Erkeklerin baskı yaptığını hissettiğimi söyleyemem” dedi. “Ancak hücumda mükemmel beyzbol oynamanız gerektiğini hissetmek zor. Mesela belli bir vuruşta para kazanmazsan bu sana pahalıya mal olur. Bu yüzden bunu yapacak bir şey olduğunu düşünüyorum.”
Yine, bu sorunlardan hiçbiri Dodgers'ın üst üste 12. sezon için sezon sonrasına ulaşmasını engellememeli (Fangraphs'ın bilgisayar öngörüleri buna %90,1 olasılık veriyor), bu aralıkta 11. NL West şampiyonluğuna koşuyor (%68,9 olasılık). ve Ekim ayına bir Dünya Serisini kazanacak konumda giriyor (%14,1 olasılık, Atlanta Braves dışındaki herkesten daha iyi oranlar).
Kadronun çekirdeği yeteneklerle dolu. Sahip oldukları potansiyel, baştan çıkarıcı flaşlarla ortaya çıktı.
Ancak bu haftaki çiftlik evi, Dodgers'ın sezonunu yolundan saptırmakla tehdit eden pek çok çukurun hatırlatıcısı olarak tam tersine rahatsız edici bir gerçeklik kontrolü sundu.
Roberts, “Her açıdan dikkat edeceğimiz şeyler var” dedi. “Fakat bunun kötü bir hafta olduğunu düşünüyorum.”
Dodgers'ın geçen yıl play-off'ta yer almayan üç takıma karşı art arda üç seri kaybettiği 3-6'lık son ve çalkantılı karşılaşmanın sonuna doğru, teknik direktör Dave Roberts bu soruya net bir yanıt verdi.
Roberts, “Bunun sadece kötü bir hafta olduğunu düşünüyorum” dedi. “Gerçekten yaptım.”
Ancak gerçek biraz daha karmaşık görünüyor. Dodgers, son dokuz maçın gösterdiği gibi, çoğu kişinin düşündüğü kadar yenilmez görünmüyor.
162 maçlık bir sezon boyunca her takımın, hatta 300 milyon dolarlık maaş bordrosu olan Dodgers gibi takımların bile kaçınılmaz durgunluklarla karşılaşacağı kabul edilir. Kulübün uzun sakatlık listesi ve oldukça düşük performans gösteren oyuncu kadrosu göz önüne alındığında, neredeyse bir ay sonra sadece 13-11 olmaları şaşırtıcı olmasa gerek.
“Eğer daha iyi beyzbol oynarsak kazanacağız,” dedi baş kaleci Freddie Freeman, çiftliğe başlamak için bir hafta süren çöküşü zamanla kendi kendine düzelecek gibi görünen birkaç izole sorundan birini temsil ediyordu.
Freeman, “Ekibimiz fazlasıyla iyi” diye ekledi. “Sanırım bunu hepimiz biliyoruz. Ve sanırım yakında iyi olacağız.”
Ancak Dodgers bu yıl “iyi” olmanın çok daha ötesinde olacak şekilde tasarlandı. Offseason'da 1,4 milyar dolar harcadıktan ve Shohei Ohtani, Tyler Glasnow ve Yoshinobu Yamamoto'da yıldız satın aldıktan sonra, bu yılki kulübü çevreleyen beklenti aşikardı. Serinin zaten çok yüksek olan beklentileri atmosferik seviyelere yükseldi.
Bu, takımın yıla şüphe duymadan girdiği anlamına gelmiyordu. Bahar eğitiminin başlangıcından itibaren, derme çatma savunmaları, çarpık boğa ağı ve hem plakadaki hem de tümsekteki kadro derinliği, potansiyel tökezleyen bloklar olarak belirdi.
Ancak bu endişelerin hiçbirinin büyük bir engel haline gelmesi beklenmiyordu.
Dodgers'ın 10-4'lük başlangıcı sırasında, Roberts'ın tahminine göre takım dört “tam oyundan” yalnızca üçünü oynamış olmasına rağmen, bu tür zayıflıkların etkisi oldukça hafif görünüyordu.
Roberts bir hafta önce “Hala kaybettiğimizden daha fazlasını kazanıyoruz” dedi.
Ancak o zaman, kabus gibi bir aile ortamı ortaya çıktığında ekibi artık orada değildi.
Geçen hafta, San Diego Padres, Washington Nationals ve Mets'in her biri şehre geldi, her biri Chavez Ravine'deki üç maçtan ikisini aldı ve her biri Dodgers'ın temeldeki yanılma olasılığını açığa çıkardı. giderek daha da göz kamaştırıcı bir şekilde.
Dodgers'ın birdenbire kırmızı bayraklarla karşı karşıya kaldığını söylemek aşırı tepki olur.
Ancak bu çiftliğin geçici bir kesintiden başka bir şey olmadığını düşünmek, ele alınması gereken uzun vadeli yükümlülükleri de göz ardı ediyor.
Roberts, Cumartesi gecesi, Dodgers'ın Pazar günü Mets'e karşı 10-0'lık bir yenilgiye uğrattığı çiftliğin finalinde nihayet kaslarını esnetmeden önce, “Kimse senin için üzülmeyecek” dedi. “Oyunu doğru şekilde oynamalı ve işlerin tersine dönmesini beklemelisiniz.”
Yirmi dört maç sonra Dodgers'ın kesin olarak bildiği şey şu:
- Beyzboldaki belki de en güçlü yıldız vurucu koleksiyonuna sahipler. Mets'in Pazar günkü yenilgisinin ardından Ohtani, saha oyuncusu Mookie Betts ve yakalayıcı Will Smith, 0,346 veya daha iyi bir vuruş yaptı. Freeman ayrıca hafta sonu üst üste iki vuruş performansıyla vuruş ortalamasını 0,287'ye çıkardı. Bu dörtlü sağlıklı ve tutarlı kaldığı sürece, şu anda maç başına beş koşunun biraz üzerinde sayıyla ana ligde sekizinci sırada yer alan Dodgers hücumu bir güç olarak kalmalı.
- Pazar günü Mets'e karşı sekiz golsüz atış yaptıktan sonra 2.92 ERA ile şu anda 4-1 olan Tyler Glasnow gibi gerçek bir ası var ve sezonun en iyi kurtarıcılarından biri gibi performans göstermeye devam eden Evan Phillips gibi güvenilir bir yakınları var. bu yıl dokuz gezide 1.04 ERA ile spor yaptı.
- Yolda, özellikle de tümsekte yardım alıyorlar. Walker Buehler önümüzdeki birkaç hafta içinde rotasyona yeniden katılabilir. Bobby Miller'ın omuz yaralanmasının uzun vadeli bir tehdit oluşturmayacağı düşünülüyor. Brusdar Graterol ve Blake Treinen sakatlık nedeniyle açılış ayını kaçırdıktan sonra iyileşme sürecindeler. Clayton Kershaw, Dustin May, Emmet Sheehan ve diğerleri de yılın ilerleyen dönemlerinde bu resme katılabilir. Mükemmel bir dünyada, satış konuşması ekibi birkaç ay içinde şu anda olduğundan çok daha farklı görünecek.
- Glasnow dışında rotasyonun geri kalanı pek iyi değildi. Yamamoto'nun birinciliğe geçişi inişli çıkışlı oldu, Japon imza ilk beş başlangıcında sadece 4.50 ERA'ya sahip oldu (bunlardan sadece biri beşinci turu geçti). James Paxton (2-0, 2.81 ERA) ve Gavin Stone (1-1, 6.00 ERA) tutarlılık sorunlarıyla mücadele etti. Ve grup olarak Glasnow'lu olmayan başlangıç oyuncuları şu ana kadar sadece 5-4'lük bir rekor, 4,40 ERA ve 74 ⅔ vuruş (veya başlangıç başına yaklaşık 4,4 vuruş) için bir araya geldi. Buehler, Miller, Kershaw ve diğerlerinin dönüşü yardımcı olacaktır. Ancak yaralanmaların ardından iyileşirken hiçbirinin otomatik yükseltme olacağı kesin değil.
- Phillips dışında mevcut arenada çok az kişi keskin görüşlüydü. Ryan Brasier (5.59 ERA) ve Joe Kelly (7.00 ERA), bu kış takımla yeniden sözleşme imzaladıktan sonra geriledi. Daniel Hudson ve Alex Vesia'nın 3.00'ün altında ERA'ları var, ancak aynı zamanda oyun sonlarında birçok kaybın da suçluları oldular. Graterol ve Trienen şüphesiz üniteyi güçlendirecek olsa da, gelecekteki yaralanma tehlikesi, geri döndüklerinde bile güvenilir yardım derinliği eksikliğini endişe verici hale getirecek.
- İlk dördün dışında kulübün kadrosu hiç de göz korkutucu değil. Teoscar Hernández'in beş home run'u var ama aynı zamanda takım rekoru kıran 34 vuruşu var. Max Muncy, dört uzun topa vurmasına rağmen 32 vuruşla hemen peşinde. Ve Pazar günü oyuna girerken, takımın 6-9 numaralı smaçörleri toplamda 0,182'lik bir vuruşla MLB'deki üçüncü en kötü ortalamayı vuruyorlardı.
Dodgers'ın umudu, ne kadar çok oynarlarsa sorunlarının da zamanla o kadar çözüleceği yönünde.
Dodger Kiké Hernández, Cuma günkü maçın dördüncü vuruşunda Mets'e karşı yaptığı pop-flash sonrasında tiksintiyle sopasını fırlattı.
(Wally Skalij / Haberler)
Kiké Hernández, James Outman, Gavin Lux ve Chris Taylor gibi alt yarıdaki smaçörler muhtemelen (ya da en azından Dodgers'ın ümidiyle) sonsuza kadar 0,200'ün altında vuruş ortalamalarına sahip olamayacaklar. Takımın ana ligde en yüksek 10. sırada yer alan yaklaşık %24'lük kayıp oranı da son birkaç sezona göre hafif bir sıçramadır ve bu da daha büyük bir örneklem boyutunda ortalamaya potansiyel bir gerileme olduğunu göstermektedir.
Muncy, “Bunu başarmamız lazım,” dedi. “Bu, fırtınayı atlatmanız, üstesinden gelmeniz gereken şeylerden sadece biri.”
Yine de geçen hafta bir gösterge olsaydı, Dodgers'ın bu yılki başarıya giden yolu beklendiği kadar pürüzsüz olmayabilir.
Pazar günkü kapanıştan sonra bile takımın atış ekibi 4,13 ERA ile MLB'de sadece 17. sırada yer alıyor. Defansif açıdan çoğunlukla vasat görünüyorlar, kaydedilen savunma koşularında yedinci sırada yer alırken Fangraphs'ın analitik “savunma” derecelendirmesinde 18. sırada yer alıyorlar.
Sonuç olarak, şu anda büyük liglerde maç başına en fazla 12. koşudan (4.54) vazgeçiyorlar; sallanma ve ıskalamalara duyarlı bir hücum üzerinde ek baskı oluşturuyorlar ve sayı pozisyonundaki koşucularla (Dodgers'ın) avantaj sağlama konusunda zorlanıyorlar. Bu tür durumlarda 0,254 vuruş ortalaması ana dallarda sadece 18'inci sırada yer alıyor ve geçen yılın 0,276 sterlinlik puanına göre dik bir düşüşü temsil ediyor).
Roberts, “Erkeklerin baskı yaptığını hissettiğimi söyleyemem” dedi. “Ancak hücumda mükemmel beyzbol oynamanız gerektiğini hissetmek zor. Mesela belli bir vuruşta para kazanmazsan bu sana pahalıya mal olur. Bu yüzden bunu yapacak bir şey olduğunu düşünüyorum.”
Yine, bu sorunlardan hiçbiri Dodgers'ın üst üste 12. sezon için sezon sonrasına ulaşmasını engellememeli (Fangraphs'ın bilgisayar öngörüleri buna %90,1 olasılık veriyor), bu aralıkta 11. NL West şampiyonluğuna koşuyor (%68,9 olasılık). ve Ekim ayına bir Dünya Serisini kazanacak konumda giriyor (%14,1 olasılık, Atlanta Braves dışındaki herkesten daha iyi oranlar).
Kadronun çekirdeği yeteneklerle dolu. Sahip oldukları potansiyel, baştan çıkarıcı flaşlarla ortaya çıktı.
Ancak bu haftaki çiftlik evi, Dodgers'ın sezonunu yolundan saptırmakla tehdit eden pek çok çukurun hatırlatıcısı olarak tam tersine rahatsız edici bir gerçeklik kontrolü sundu.
Roberts, “Her açıdan dikkat edeceğimiz şeyler var” dedi. “Fakat bunun kötü bir hafta olduğunu düşünüyorum.”